duurtraining

Des te minder dat ik blog, des te meer dat ik train!
Goed nieuws dus.

Het is zàlig het schema volgen in de marathonvoorbereiding, veel lange duurtrainingen dus.

De allereerste lange duurloop van 28 km. rond de Watersportbaan was op het einde serieus afzien.







De trainingen doe ik bij voorkeur 's morgens vroeg, vorige zondag om 6u06, 3 uur LSD ofte 33 km. (eigenlijk maar 32,8...) om daarna foto's te nemen op de Mr. T in Gent.
Af en toe voelden de benen moe aan op de Mr. T, maar 't was het waard; foto's in de albums op 3athlon.be.

amsterdam

Vorig weekend waren we te gast in Amsterdam bij clubgenoot Raf.
Wauters & Wouters, remember?

Samenvatting in 3 foto's.
Voor ons een enorm NYC-gevoel; we komen dus nog terug; al is het maar om marAnja nog eens te zien!!


De jarige mocht de flessen laten knallen op de Amsterdamse grachten! Schol & proficiat Raf.


















Zaterdagnamiddag, een stadsverkenning zonder loopje is niet compleet... op naar het Vondelpark.
Precies Central Park... sfeer, zon, ...









I am Oosteeklo... we konden het niet laten voor Oosteeklo Vlagt.
Met voorbedachte rade... het risico op een natte broek nam ik er maar bij in de wetenschap dat ik een beetje kan zwemmen.
Gelukkig moesten we niet verversen.

AntwerpIronman-verslag

Vorige week stond de Antwerp Ironman 70.3 op het programma; kortweg MHC ofte Marc Herremans Classic. Een halve, de eerste wedstrijd na Stein.
Wat het zou geven wist ik niet, uitdoen was m'n enige doel; na Stein was 't vat mentaal af en heb ik niet deftig getraind. Bovendien verlof en Belgische zomer, geen courage gehad om in de regen te fietsen...

Gelukkig de woensdagavond ervoor verkenning van het fietsparcours met de club en de benen voelden goed...
Zondag besloot ik het relax aan te pakken en me niet op te jagen.
Zò ontspannen naar de zwemstart dat ik m'n zak voor de spullen in de wissel niet meehad én m'n zwembrilletje vergat in de rugzak die Emilia voor me meezeulde.
Gelukkig vond ik haar nog voor de start en was dat ook een zorg minder...
Een kleine 5' voor de start vroegen enkele Amerikaanse atletes of iemand 'spare goggles' had, het zwembrilletje van één van hen was doorgeschoten aan de neus.
In m'n rugzak, ja; maar 'k vond Emilia niet meer... jammer voor de dame(s).
Als laatste in de rij stond ik klaar om 'te water' te gaan; Tim maande me aan tot concentratie;
eens in het water kon ik vlot tussen de wachtenden laveren en zo toch vrij ontspannen wachten op het startschot.
De zwemstart verliep vrij vlot; af en toe eens wild met de voeten moeten slaan voor atleten die er aan hingen, al dan niet opzettelijk.
Al snel kon ik vlak achter een groepje meeschuiven en had ik een goed gevoel, joepie!
Na het keerpunt voelde alles nog goed aan, echter eens voorbij de laatste grote boei waar we linksaf recht op de finish afstevenden bleef ik links aanhouden terwijl ik vrij ver van me de atleten allemaal rechts zag zwemmen... Toch blijven focussen op de trappen, maar toen was het beste zwemgevoel er al af... niet getreurd, want 't was rustig, daar links in 't Galgenweel...
Na een matige 36'19" uit het water, maar 't gevoel was ok.

Voor de wissel m'n pak in de bak van clubgenoot Geert Buyle gesmeten (dank Geert!) en vrij vlot de fiets op. Relatief rustig richting 'konijnepijp' en al snel voorbij clubleden Alex en Jules; met beide heren zou ik nog een tijdje 'rekker' spelen tijdens 't fietsen.
Goed gelet op eten en drinken en gefietst op gevoel daar m'n Garmin geen hartslag weergaf...
Het weer sloeg om boven de Antwerpse haven en al snel de eerste serieuze regenbui, maar het deerde me niet en 'k kon blijven geven!
Aan de treinsporen in de haven was het bijzonder opletten, er lagen dan wel matten, één passage zal bij veel atleten niet snel vergeten worden, massa's zien vallen, gelukkig kende ik de stroken van de verkenning en wist ik er behendig tussen te laveren.
De wind was ook niet min, maar 't gevoel bleef dik OK!
Leuk van Tim, Marc en diens vader te zien in Zandvliet (of was 't al Berendrecht) en toen de inhaalrace verdergezet. Steeds leuk om met een gewone koersfiets een paar tijdrit-bolides voorbij te gaan....
In de laatste ronde een korte plaspauze ingelast, om met een goed gevoel " 't stad" in te rijden.
De wedstrijd was niet-stayer, ik haat stayeren; toch werd ik terecht 'gepakt' en kreeg ik een zwarte kaart van de jury-dame op de moto; 3' strafbox dus.
Discussiëren zou toch niet helpen, dan maar gevloekt op m'n eigen; het molentje met de man voor me op de tijdritfiets tegenwind wàs stayeren... niet aan te doen.
Nog even kicken op de verkeersvrije Leien en net voor de wisselzone zag ik Emilia met andere club-dames-supportsters (wat 'n woord).
Toen ik haar zei "en nu 3' rust" riep ze terug "niets van" maar ze had het niet door van m'n kaart.
Het fietsen zat er op na 2u34'30".
Door de regenbui waren m'n kousen kletsnat en besloot ik maar zonder te lopen; met natte sokken zou ik sowieso blaren hebben.
In de strafbox was het gezellig druk, allemaal atleten die door de dame gepakt waren.
De 3' straftijd gaven me ruim de tijd m'n schoenen te knopen, een flesje AA-drank dat ik er kreeg uit te drinken en de spieren los te gooien.
Bij het lopen alweer een goed in de benen, voorzichtig aangezet om me niet op te blazen, want 't was nog steeds sporten zonder hartslag, wel snelheid en afstand. Samen met het gevoel was ik tevreden.
Tijdens 't lopen protesteerde m'n maag wat, een cola aan de bevoorrading op de Meir bleek de redding te zijn. Op een volgende wedstrijd, dit zal dan volgend seizoen zijn, voorzie ik droge kousen en cola in de 2e wissel!
Het parcours was bijzonder leuk, aan bijna iedere straat op plein zat wel een verhaal vast van vroeger in de studententijd in Antwerpen, 't kon dus niet stuk!
De eerste passage aan de finish zag ik speaker Hans van 3athlon.be met wie ik 's morgens nog een korte babbel had.
Hans liet het door de luidsprekers schallen "met het nummer 669 Bert Wauters, wiens fotoverslag van de Ironman in Zürich je kan nakijken op dé triatlonsite, triatlon.be".
Even nog de duim omhoog en met 'n grote smile verdergelopen.

Heel leuk de talloze aanmoedigingen, we waren immers met meer dan 40 clubleden gestart en de pakjes vielen dus op!
Na 1u44'45" zaten ook de 21 km. er op; een pak slechter dan de 1u31' die ik in Kruiningen liep over 19,29 km.; maar dat zou ook niet anders kunnen na het gebrek aan training & discipline...
Echt tevreden met een eindtijd van 5u05'12" mag ik niet zijn, maar 'k kan er mee leven.
't Gevoel was heel goed, niet super, maar toch.
Hierna werd het schade opmeten, bleintje links op de voet, hiel rechts volledig open en schoen onder 't bloed en een joekel van een blein die open gegaan was op de rechter binnenvoet... het echte afzien was voor de dagen nà de wedstrijd...

ongeloofelijk

Waargebeurd:

Zegt een zoon tegen zijn vader : "Pap, wil je een marathon met me lopen?"
De vader, die ondanks dat hij een hartaandoening heeft zegt "JA".

Ze lopen een marathon samen.
Zoon vraagt : "Pap wil je nog een marathon met me lopen?"
Vader zegt weer "JA".

Op een dag vraagt de zoon aan zijn vader "Pap wil je een Ironman met mij doen?".

Vader zegt weer "JA".

Het verhaal klinkt nog niet erg spannend tot je dit filmpje ziet :

IronmanZurich-verslag

Eindelijk.
Dit verslag is in m'n hoofd al 100 keer geschreven, de tijd (& soms de courage) ontbrak om dit te typen en posten...

Vrijdagnacht vertrokken van bij Emilia's ouders richting Zürich.
In de vooravond nog een groot uur naar de binnenkant van m'n ogen gekeken, maar écht slapen was dit niet.
Met de motivatie als zou ik zelf de Ironman doen gingen we op pad.
De eerste afrit die we tegenkwamen langs de E314 op Nederlands grondgebied was de gekende afrit 'Stein', waar de liters zweet al verdampt & weggespoeld waren door enkele regenbuien.
Er kon zowaar een glimlach af bij me en de herinneringen aan het afzien kwamen weer op.
Achteraf geniet ik er toch telkens weer van.
De rit verliep vlot, de Red Bull hield me klaarwakker.
Het laatste uur door de Zwitserse bergen hield Emilia me wakker, 't was alert te zijn en we zaten in met het slechte weer.
Aangekomen in Zürich konden we onmiddellijk in ons gasthuis en belden we Tim.
Even rusten; van slapen was (alweer) geen sprake.

's Namiddags verkenden we de plaats van gebeuren en haalde ik m'n media-accreditatie af.
De wandeltocht van een goed half uur deed me het ergste vrezen voor daags nadien omwille van de regen... het zag er grijs uit; regen viel met bakken uit de lucht en de moed zonk me zowaar in de schoenen.
Tot we een heel deel moedige atleten (& atletes) aan het werk zagen voor de halve- (vermoed ik) & tri-triatlon. Oef, toch sporters en de moral ging ook weer de lucht in.
"Als dat morgen zo gaat zijn..."; Emilia & ik hadden er geen goed oog in.

Even later liepen we Tim en zijn entourage tegen het lijf. De mannen gingen mee de fiets in de wisselzone brengen, de dames shoppen; ieder zijn meug ;))





Met de media-badge mocht ik mee binnen en kon zo helpen de plastic zak over de fiets trekken, helaas was het nodig.






's Avonds zochten we de Italiaan op; pasta voor de atleten, pizza en wijn voor de supporters.
Op tijd in bed voor de atleten; nog een afzakkertje voor ons met clubgenoten Mario & Gino en de dames.

We zaten niet laat in bed, maar gezien de nachtelijke verplaatsing véél te laat...
Mijn wekker stond op 4u30 zodat ik rond 5u15 aan de wisselzone zou zijn, samen met Tim en de Veldeman'nen.
Toen ik wakker schoot kon ik m'n ogen niet geloven: 6u30; dit kon niet waar zijn?!
Snel in de kleren, motovest aan, fototas op de rug, helm aan de rugzak en proberen een spurtje trekken van minder dan een half uur in de gietende regen.
Toen ik zeiknat (excuseer het woord) en afgepeigerd aan de zwemstart kwam hoorde ik afroepen "4 minutes to go before the start".
Merde; bootje letterlijk gemist, de mogelijkheid om vanop het water foto's te nemen en de start van dichtbij mee te maken mocht ik dus al vergeten.
Eerst naar het mediacenter dan maar om te weten met welke moto ik mee kon.
Enkel de 2e ronde & snel m'n motard opgezocht.
Langs de kant van het meer liep ik Mario en Yannick tegen het lijf; de foto's leken meer op zwart-wit dan kleur, het zag er niet goed uit boven de bergen...





Toen Tim en bijna gelijktijdig de Veldies uit het water waren liep ik mee richting wisselzone.






Daar zou ik nog geruime tijd wachten op clubgenoot Luc Boedt die ook meedeed; maar het duurde me iets té lang. Dan maar op 't gemak richting motopark, waar tot mijn grote verbazing de motard meedeelde dat er niemand kwam opdagen voor de eerste ronde en we onmiddellijk konden vertrekken... aanvalleuuuuuuuuu!


Ideaal was het dus niet om foto's te nemen, gelukkig had ik een propere zakdoek bij om m'n lens af en toe af te drogen, het beloofde weinig goeds.
De eerste ronde was een beetje verkennen en Belgen zoeken. Af en toe met open mond gapen naar de atleten op de klims, meebibberen met de mensen in korte kledij en bewonderend afvragen hoe ze het deden!
Toen we Zürich stad terug binnenreden zag ik Tim ons kruisen en kort daarna de Stijn en Stefaan. Ik zou ze dus toch nog te pakken krijgen, het gaf zowaar een warm gevoel.
We dienden nog een kleine lus af te leggen richting Heartbreak hill.

Op het eerste zicht een behoorlijk steile klim, maar wat een massa volk, precies een col in de Tour, ongelofelijk.
De tweede ronde vroeg ik aan de motard om de gaskraan open te draaien en zich naar voor te haasten, wat hij met plezier deed.
Al snel kwamen we bij de Veldies, iets later bij Tim.







Van geconcentreerd voor zich uitkijkend tot lachend...
" 'k Ben bezig aan je eindejaarskaartjes Tim"
"??"
"Awel ja, een foto met een bergske op de achtergrond..."
"smile"

Toen we iets verder op een volgende klim stopten realiseerde ik me pas hoe stijf we gezeten waren op die moto; dan toch maar liever op de fiets ?!
Na de passage van Tim, Stijn & Stefaan nam motard "ze shortcut" richting Zürich-stad en verder naar Heartbreak Hill.

Ambiance alom en zowaar een klein beetje opklaring.
Ideale positie om onze atleten te portetteren, doch ik miste ei zo na Tim; chance dat hij me zelf aansprak en knipoogde...






















Hierna richting de wisselzone en van hot naar her voor het looponderdeel.
Mee met Mario & Gino; mee met Emilia en de Veldie-clan; mee met Tim's ouders en mental coach Sara,... roepen en tieren voor de atleten in de marathon; uitkijken naar de Belgen.



Alles leek vlot te verlopen voor de Ironmans-to-be.
Uiteindelijk richting aankomst voor de eerste man na 8u16'05", aan Ronnie Schildknecht was niets te zien, nummer 2, Stefan Riesen was al iets dieper gegaan, maar de derde man, Frank Vytrisal was blijkbaar héél diep gegaan; dit beloofde spektakel voor om 'gewone stervelingen' te zien finishen.



Ik kon er echt van genieten en begon al te dromen en te plannen om mijn eerste ooit te finishen.
Liever half levend dan half dood. Volgens sommigen kan het niet, een Ironman half levend finishen; awel, het kan zeker en vast!




Als eerste liep Stefaan Veldeman stralend over de meet in een prachtige tijd van 9u27'21"1.






Amper 2' later Tim in een al even mooie tijd van 9u29'54"6.
Het eerste wat Tim me zei nadat ik hem proficiat wenste was "ik ben dus niet kapot hé" en zo zag hij er ook uit!





Nog een kleine 3' later was het de beurt aan Stijn om te finishen: 9u32'50"0; amai wat een tijden!!






Hierna hield ik me recht met RedBull, sinds de vorige avond niet meer gegeten;
het ersatz-maal beviel me ;))
Na de finish van de 3 Belgische topatleten werd het vooral uitkijken naar de finishende Belgen.
Sowieso was het een niet te beschrijven spektakel om de atetleten, zowel mannen als vrouwen te zien finishen.
Een man met hond; dit kan je niet menen, bleek een Belg te zijn.
Een andere Belg, dolgelukkig, wenste ik proficiat met z'n aankomst; het leek z'n eerste keer te zijn; "dit pakken ze je niet meer af!"
"wha, maar 't is al mijne derde".
Knap, nog steeds het enthousiasme als was het 's mans eerste keer!
P R A C H T I G ! ! ! !

Iemand die na 12 uur afgepeigerd aankomt geniet soms nog meer dan iemand die de klus klaart in 10 uur, dit geeft me een ongelofelijke boost en m'n besluit staat vast:
Ironman Zürich 2009 wordt m'n eerste volle Ironman!

Daar ik iedere atleet die finisht bewonder besluit ik langer dan voorzien te wachten op de dappperste onder de Belgen. Nog 'n extra RedBull en nog een extra portie geduld.
Helaas dien ik toch forfait te geven en wil ik m'n afspraak & diner met Emilia en de Leffestoempers niet in het water laten vallen (regen genoeg gezien dat weekend) en vertrek ik richting media-center om de persverantwoordelijke te bedanken.
De vriendelijke dame bedankt me ook en vraagt me of ik volgend jaar terugkom.
"Ja, maar vermoedelijk alt atleet", wat ze natuurlijk super vond!

Nog een mooie avond gehad met al even mooie verhalen en maandagmiddag vertrokken we terug huiswaarts met zowaar... zonneschijn.

Hartelijke dank aan Emilia, aan de supporters van de club voor de -alweer- ongeloofelijke ambiance en nogmaals dikke proficiat & eeuwig respect aan de atleten, vooral dan Stefaan, Tim & Stijn.

Meer foto's op 3athlon.be.