IronmanZurich-verslag

Eindelijk.
Dit verslag is in m'n hoofd al 100 keer geschreven, de tijd (& soms de courage) ontbrak om dit te typen en posten...

Vrijdagnacht vertrokken van bij Emilia's ouders richting Zürich.
In de vooravond nog een groot uur naar de binnenkant van m'n ogen gekeken, maar écht slapen was dit niet.
Met de motivatie als zou ik zelf de Ironman doen gingen we op pad.
De eerste afrit die we tegenkwamen langs de E314 op Nederlands grondgebied was de gekende afrit 'Stein', waar de liters zweet al verdampt & weggespoeld waren door enkele regenbuien.
Er kon zowaar een glimlach af bij me en de herinneringen aan het afzien kwamen weer op.
Achteraf geniet ik er toch telkens weer van.
De rit verliep vlot, de Red Bull hield me klaarwakker.
Het laatste uur door de Zwitserse bergen hield Emilia me wakker, 't was alert te zijn en we zaten in met het slechte weer.
Aangekomen in Zürich konden we onmiddellijk in ons gasthuis en belden we Tim.
Even rusten; van slapen was (alweer) geen sprake.

's Namiddags verkenden we de plaats van gebeuren en haalde ik m'n media-accreditatie af.
De wandeltocht van een goed half uur deed me het ergste vrezen voor daags nadien omwille van de regen... het zag er grijs uit; regen viel met bakken uit de lucht en de moed zonk me zowaar in de schoenen.
Tot we een heel deel moedige atleten (& atletes) aan het werk zagen voor de halve- (vermoed ik) & tri-triatlon. Oef, toch sporters en de moral ging ook weer de lucht in.
"Als dat morgen zo gaat zijn..."; Emilia & ik hadden er geen goed oog in.

Even later liepen we Tim en zijn entourage tegen het lijf. De mannen gingen mee de fiets in de wisselzone brengen, de dames shoppen; ieder zijn meug ;))





Met de media-badge mocht ik mee binnen en kon zo helpen de plastic zak over de fiets trekken, helaas was het nodig.






's Avonds zochten we de Italiaan op; pasta voor de atleten, pizza en wijn voor de supporters.
Op tijd in bed voor de atleten; nog een afzakkertje voor ons met clubgenoten Mario & Gino en de dames.

We zaten niet laat in bed, maar gezien de nachtelijke verplaatsing véél te laat...
Mijn wekker stond op 4u30 zodat ik rond 5u15 aan de wisselzone zou zijn, samen met Tim en de Veldeman'nen.
Toen ik wakker schoot kon ik m'n ogen niet geloven: 6u30; dit kon niet waar zijn?!
Snel in de kleren, motovest aan, fototas op de rug, helm aan de rugzak en proberen een spurtje trekken van minder dan een half uur in de gietende regen.
Toen ik zeiknat (excuseer het woord) en afgepeigerd aan de zwemstart kwam hoorde ik afroepen "4 minutes to go before the start".
Merde; bootje letterlijk gemist, de mogelijkheid om vanop het water foto's te nemen en de start van dichtbij mee te maken mocht ik dus al vergeten.
Eerst naar het mediacenter dan maar om te weten met welke moto ik mee kon.
Enkel de 2e ronde & snel m'n motard opgezocht.
Langs de kant van het meer liep ik Mario en Yannick tegen het lijf; de foto's leken meer op zwart-wit dan kleur, het zag er niet goed uit boven de bergen...





Toen Tim en bijna gelijktijdig de Veldies uit het water waren liep ik mee richting wisselzone.






Daar zou ik nog geruime tijd wachten op clubgenoot Luc Boedt die ook meedeed; maar het duurde me iets té lang. Dan maar op 't gemak richting motopark, waar tot mijn grote verbazing de motard meedeelde dat er niemand kwam opdagen voor de eerste ronde en we onmiddellijk konden vertrekken... aanvalleuuuuuuuuu!


Ideaal was het dus niet om foto's te nemen, gelukkig had ik een propere zakdoek bij om m'n lens af en toe af te drogen, het beloofde weinig goeds.
De eerste ronde was een beetje verkennen en Belgen zoeken. Af en toe met open mond gapen naar de atleten op de klims, meebibberen met de mensen in korte kledij en bewonderend afvragen hoe ze het deden!
Toen we Zürich stad terug binnenreden zag ik Tim ons kruisen en kort daarna de Stijn en Stefaan. Ik zou ze dus toch nog te pakken krijgen, het gaf zowaar een warm gevoel.
We dienden nog een kleine lus af te leggen richting Heartbreak hill.

Op het eerste zicht een behoorlijk steile klim, maar wat een massa volk, precies een col in de Tour, ongelofelijk.
De tweede ronde vroeg ik aan de motard om de gaskraan open te draaien en zich naar voor te haasten, wat hij met plezier deed.
Al snel kwamen we bij de Veldies, iets later bij Tim.







Van geconcentreerd voor zich uitkijkend tot lachend...
" 'k Ben bezig aan je eindejaarskaartjes Tim"
"??"
"Awel ja, een foto met een bergske op de achtergrond..."
"smile"

Toen we iets verder op een volgende klim stopten realiseerde ik me pas hoe stijf we gezeten waren op die moto; dan toch maar liever op de fiets ?!
Na de passage van Tim, Stijn & Stefaan nam motard "ze shortcut" richting Zürich-stad en verder naar Heartbreak Hill.

Ambiance alom en zowaar een klein beetje opklaring.
Ideale positie om onze atleten te portetteren, doch ik miste ei zo na Tim; chance dat hij me zelf aansprak en knipoogde...






















Hierna richting de wisselzone en van hot naar her voor het looponderdeel.
Mee met Mario & Gino; mee met Emilia en de Veldie-clan; mee met Tim's ouders en mental coach Sara,... roepen en tieren voor de atleten in de marathon; uitkijken naar de Belgen.



Alles leek vlot te verlopen voor de Ironmans-to-be.
Uiteindelijk richting aankomst voor de eerste man na 8u16'05", aan Ronnie Schildknecht was niets te zien, nummer 2, Stefan Riesen was al iets dieper gegaan, maar de derde man, Frank Vytrisal was blijkbaar héél diep gegaan; dit beloofde spektakel voor om 'gewone stervelingen' te zien finishen.



Ik kon er echt van genieten en begon al te dromen en te plannen om mijn eerste ooit te finishen.
Liever half levend dan half dood. Volgens sommigen kan het niet, een Ironman half levend finishen; awel, het kan zeker en vast!




Als eerste liep Stefaan Veldeman stralend over de meet in een prachtige tijd van 9u27'21"1.






Amper 2' later Tim in een al even mooie tijd van 9u29'54"6.
Het eerste wat Tim me zei nadat ik hem proficiat wenste was "ik ben dus niet kapot hé" en zo zag hij er ook uit!





Nog een kleine 3' later was het de beurt aan Stijn om te finishen: 9u32'50"0; amai wat een tijden!!






Hierna hield ik me recht met RedBull, sinds de vorige avond niet meer gegeten;
het ersatz-maal beviel me ;))
Na de finish van de 3 Belgische topatleten werd het vooral uitkijken naar de finishende Belgen.
Sowieso was het een niet te beschrijven spektakel om de atetleten, zowel mannen als vrouwen te zien finishen.
Een man met hond; dit kan je niet menen, bleek een Belg te zijn.
Een andere Belg, dolgelukkig, wenste ik proficiat met z'n aankomst; het leek z'n eerste keer te zijn; "dit pakken ze je niet meer af!"
"wha, maar 't is al mijne derde".
Knap, nog steeds het enthousiasme als was het 's mans eerste keer!
P R A C H T I G ! ! ! !

Iemand die na 12 uur afgepeigerd aankomt geniet soms nog meer dan iemand die de klus klaart in 10 uur, dit geeft me een ongelofelijke boost en m'n besluit staat vast:
Ironman Zürich 2009 wordt m'n eerste volle Ironman!

Daar ik iedere atleet die finisht bewonder besluit ik langer dan voorzien te wachten op de dappperste onder de Belgen. Nog 'n extra RedBull en nog een extra portie geduld.
Helaas dien ik toch forfait te geven en wil ik m'n afspraak & diner met Emilia en de Leffestoempers niet in het water laten vallen (regen genoeg gezien dat weekend) en vertrek ik richting media-center om de persverantwoordelijke te bedanken.
De vriendelijke dame bedankt me ook en vraagt me of ik volgend jaar terugkom.
"Ja, maar vermoedelijk alt atleet", wat ze natuurlijk super vond!

Nog een mooie avond gehad met al even mooie verhalen en maandagmiddag vertrokken we terug huiswaarts met zowaar... zonneschijn.

Hartelijke dank aan Emilia, aan de supporters van de club voor de -alweer- ongeloofelijke ambiance en nogmaals dikke proficiat & eeuwig respect aan de atleten, vooral dan Stefaan, Tim & Stijn.

Meer foto's op 3athlon.be.