De eerste keer Parijs-Roubaix was dus op zondag 9 juni 2002.
Op vraag van Frans VDV reed ik dus mee. Jong en onervaren, echter geen schrik van de kasseien.
Als ik me niet vergis is toen ook het woord 'dokkeren' uitgevonden (niet door mij hoor!).
En het dokkeren die eerste keer ging echt wel héél vlot.
Daar ik graag over kasseien rijd smaakte het naar meer.
Het 'ergste' is de vermoeidheid.
Zaterdagmorgen opstaan en gans de dag werken, 's avonds in principe nog een paar uurtjes slaap, maar dat voelt als een kind dat 's anderendaags op schoolreis mag...
Zenuwachtig, benieuwd, onrustig en géén slaap.
Tegen middernacht naar Heusden om de fiets in de remorque van de bus te laden en dan richting Cambronne-les-Ribbecourt te rijden. Slapen op een bus lukt ook niet echt en de slopende tocht met 40 km. kasseien is niet te onderschatten!
Bois de WallersHier in het befaamde en beruchte Bois de Wallers.
Midden op de kasseien, je kan het pad opzijn nemen en je sparen, maar daar doe je het niet voor!
Een prof heeft die kans niet omwille van de duizenden supporters, in 't geval van de amateurs staan er geen 20 supporters!
Piste RoubaixFrans VDV links in beeld.
De piste halen is fantastisch!!
Voor de foto mag de helm ook uit.
Ontgoochelend (en raar) is wel dat je denkt dat de piste veel groter is.
Verwacht je ook niet aan een dolle massa zoals bij de profs.
Dat deed de eerste keer wel raar aan. Ook onderaan de piste gebleven.
'k Durfde niet onozel te doen, een ongehavende tocht moeten eindigen in mineur...
ondertussen weet ik wel beter (en heb een beetje piste-ervaring kunnen opdoen, later meer.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten