Ook al was het de 4e keer, het blijft een avontuur.
Van voor de start was het de kalmte bewaren, bij het laden van m'n fiets in de busremorque was ik 2 rondellen verloren van m'n Magura-remmen, dus géén voorrem...
1 Rondel werd snel teruggevonden, een 2 was ik met 'n kniptang aan 't fabriceren uit de harde plastic van het dopje van 'n Aquariusflesje. Dit in de wetenschap dat het niet zou houden...
Gelukkig vond iemand van de SK-Heusden organisatie m'n 2e rondel en kon ik veilig vertrekken.
De eerste km.'s zouden we in groep afleggen en doseren, maar 54 km. aan pakweg 33 km./u. op een serieus heuvelachtig parcours, dat zou nooit goedkomen.
Met de 'bende van 't Evenwicht' besloten we dan maar verstandig op eigen tempo verder te rijden, spannend de kilometers aftellend tot Troisvilles, voor 'zone pavé n° 28' van 2200m.
Vol goede moed draaiden we de strook op, maar wat we daar zagen en beleefden had ik nog nooit gezien!
Eén en al modder, levensgevaarlijk glad, als je durfde te remmen was je aan 't schuiven.
Héél voorzichtig dan maar op de slechte stukken gereden; de rug van de kasseien was echt niet te doen.
Hier en daar moest je een gevallen fietser ontwijken, het was hectisch!
Nog een strook of 3 die er zo vies - vuil & vettig bijlagen, maar er zat toch beterschap in!
Vanaf pakweg strook 5 kregen we ook droge stroken onder de wielen.
Op die stroken kon ik voluit gaan, weinig op de rug, daar er minder snelle fietsers opzaten.
't Was zelfs niet altijd nodig de achterveer open te zetten, zalig dus.
Na de kasseien wachtten we telkens op onze groep, Samen uit Samen thuis!
Meestal hoefde ik Kurt maar te horen zeggen hoeveel meter het was en ik kon de gas volledig opendraaien. Hoe slechter en hoe langer hoe liever. GENIETEN...
Het weer van 's morgens, mistig en schijnbaar overtrokken sloeg om naar zonnig, wat konden we nog meer wensen?
De controle net voor 'het Bos', de 'Pavé de la Tranchée d'Arenberg' (2400 m.) besloten Jürgen & ik niet te wachten en onmiddellijk richting ons vrouwtjes en Jürgens zoon Mathias te rijden.
Daar ze ons niet zo snel verwacht hadden keerde ik 'n stuk terug zodat Emilia me kon filmen:
Daar vloog ik 'ijzeren Styn' voorbij...
Heel snel nog 'n foto met onze vlag:
Na 't Bos volgen de kasseien in sneltreinvaart, die vaart wilden we er ook achter zetten, maar dat was buiten een achttal platte banden gerekend.
Zelf heb ik niet in de vreugde gedeeld, gelukkig maar.
De tijd die we ermee verloren waren voor mij ideaal om te eten, drinken & recupereren.
Geen enkel moment van de lange dag het ik ook maar iets gevoeld van ongemak, pijn, ....
De moral kon niet meer stuk en de kasseien konden er niet snel genoeg aankomen!
Voorbij Camphin-en-Pévèle zou Bertrang nog eens alles geven en een treintje opzetten.
Héél even kon ik men inhouden en zijn spoor volgen; maar 't was sterker dan mezelf en ik zat nog vrij fris, dus heb ik zelf maar 'aan de boom geschud'. Zàlig!
Na de kasseien in groep naar de piste.
Voor de meeste was het de eerste keer en 't kriebelde enorm bij hen.
Even gingen Jordy en Bertrand, of althans ze deden alsof ;)
't Was écht nog te vroeg om een sprintje te overwegen, we dienden in Roubaix nog even geduldig te wachten aan enkele verkeerslichten. Eens op het laatste strookje, 'Pavé Charles Crupelandt', 300 m. kinderkopjes was het voor de allerlaatste maal alles geven en gas open!
Kicken en adrenaline; zo snel en zo hoog mogelijk op de piste...
Verheugd dat we alweer de finish haalden, maar ik stond ervan versteld dat ik zo fris aankwam.
Niets verzuurd, enkel algemene vermoeidheid, ik was immers wakker van zaterdag om 7u.
Dank & proficiat aan 'de Flandriëns van Oosteeklo':
Bertrand, Marijn, Kurt, Jordy, Remi, Stijn, Koenraad, Marnix & Jürgen;
hopelijk tot over 2 jaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten