Na een goede nachtrust ontwaakten Raf en ik volg energie en goede moed.
We zagen hét zitten en zouden 'ons ding doen'.
M-day! De loopkledij en 'attributen' zoals startnummer met chip, loopgordel, gellekes ed. lagen allemaal keurig klaar.
Enkel nog de nodige tape aanbrengen op de voeten en richting ontbijt.
We namen onze tijd, het leek me iets stiller dan anders in de ontbijtzaal, je kon de spanning voelen.
Voor mij oa. 2 espresso's, een ware boost na 2 dagen zonder koffie.
Wat we nooit verwachtten, maar sindsdien altijd waar was; de taxi-busjes waren te vroeg.
Het gedacht dat de zuiderse mentaliteit heel laks is, blijkt niet waar te zijn!
2 busjes atleten ariveerden na een rit van een klein kwartiertje, door wat voor ons de residentieele kant van Firenze leek, op de Piazale Michelangelo.
We waren er bij de eersten, er was drukke activiteit bij het opzetten van 'vanalles'.
De busjes keerden terug naar het hotel om de 2e groep atleten en supporters (vrouwen) op te halen.Even genieten van het uitzicht, het dal en de stad Firenze met de Duomo als voornaamste herkenningspunt.
Korte tijd later hielpen we een stressende Italiaan. De brave ziel kreeg z'n pul gas niet open; niet erg, ware het niet dat uitgerekend hij de ballonnen van de pacers diende te vullen...
Met onze forsbollen kwamen we ook niet toe (onze benen zijn getraind, de armen minder).
Dankzij een alerte Michael konden we de fles openwrikken met 'n sleutel.
Goede daad nummer één gesteld die dag!
Na wat geslenter liepen we met 'n paar atleten richting de toiletten.
Veel 'kottekes', maar geen papier?!
De aangesproken organisatoren snelden weg, waarheen is nog steeds 'n raadsel; maar de volgende marathon heb ik wel 'n rol toiletpapier mee! Gelukkig deelde 'n andere loper enkele velletjes met ons.
Een kwartiertje voor de start begaven we ons naar het startvak. Nog even babbelen onder 'n stralende zon en concentratie om in de bidon te plassen.
Warme kledij werd ontdaan en weggegooid, ready to go.
Om 9u20 werd de meute in gang gezet, 3 minuten later overschreed ik de startlijn en werd de Garmin aangeduwd.
De start was lichjes bergaf, we waren vooraf gebriefd door verkenner Tim. Onze coach stond enkele honderden meter voorbij de start al met de vrouwelijke supporters.
Snelheid maken zat er de eerste 2 à 3 kilometers niet in, de massa leek te groot voor de smalle baantjes.
Na 3 km. kreeg ik 't gezelschap van kamergenoot Raf die vroeg om even samen te lopen.
Toen ik 'polste' naar zijn hartslag bleek dat hij iets te snel liep, ik was snel akkoord om ook even te zakken om de krachten te sparen.
Op naar de eerste bevoorrading op 5 km. Een gelleke en een flesje water, dat kon ik dan bijhouden, ook het bekertje sportdrank was welkom.
Even later geraakte ik dan in m'n tempo en liet ik Raf achter.
Terug in de binnenstad aangekomen na km. 11 werden we onthaald op 'n oorverdovende aanmoediging door de Italiaans supporters, kippenvelmoment nummer 1!
Amper daarvoorbij stond Tim met de dames, m'n duimen in de lucht om aan te geven dat alles OK was.
Op km. 12 zag ik en man staan met tricolore pruik en 2 uitgedoste dames in zwart-geel-rode vlaggen. "Goe bezig" klonk het uit m'n mond en een aanmoediging van hun stuwden me vooruit.
Na 13 km. botste ik op 'n muur van oranje balonnen, die van 3u45'.
Het duurde anderhalve koilometer eer ik daar voorbijgeraakte zonder forceren, (!) samen met 'n pak andere lopers ergerde ik me aan die gasten. Ze liepen niet op hun plaats en de atleten die hen volgden weigerden plaats te maken...
Net voor de bevoorrading op 15 km. zat ik voorbij die groep, maar diende ik voor 'n tweede keer te plassen.
Nog nét voor de oranje meute aankwam kon ik me voorthaasten.
Er waren zelfs atleten die langs de tijdsregistratiematten liepen om niet terug opgeslokt te worden in die groep; terugkeren en wél over de matten lopen was de boodschap.Op km. 16 bekeek ik m'n loopgordel en wat bleek; aan de rechterkant 3 gellekes verdwenen...
Even paniek en rekenen... nog meer doseren was de boodschap; wachten tot de bevoorading met Enervitgel van de organisatie (die pas op km. 30 zou zijn).
Iedere verdere drinkpost wandelde ik om water én sportdrank te nemen.
Tim gaf deze tip om zeker te zijn dat we genoeg binnen hadden.
De post net voor de 25km. heb ik zelfs de tijd genomen 3 flesjes in de loopgordel te vullen met sportdrank. Een flesje water (met dop) had ik steeds onder de rits van m'n pakje.
Het gaf me het nodige vertrouwen; ik kon op zeker spelen.
Genietend van m'n tempo, geconcentreerd om me heen kijkend, iedere stap toch opletten en met 'n fris hoofd genietend stoomde ik verder.
Op km. 25 had ik nog steeds 't gevoel de marathon nog 'n keer te kunnen lopen!
Na km. 30 begon een saaie, lange lus. We hadden 't parcours bestudeerd en wisten dat dit een moeilijk stuk ging zijn.
Verlossing voor mij, er was bevoorrading met gellekes! Onmiddelijk 2 stuks binnengenomen en goed doorgedronken. M'n zakken gevuld met nog 4 stuks, van reserve gesproken...
Die laatste lange lus zag je de atleten afzien en figuurlijk sterven.
Zelf kon ik m'n tempo en hartslag behoorlijk vlot aanhouden, de snelheid durfde wat te zakken, maar mentaal kon ik de moed er in houden.
Even twijfelde ik om aan een op voorhand uitgekozen boom te stoppen voor 'n plasje.
(een mens bedenkt de meest gekke dingen ). De vrees bestond om niet vlot meer in gang te geraken na de stop, maar 'k waagde het er maar op. Het verlossende gevoel maakte even plaats voor de pijn in de benen en 't was het wagen waard.
Ongeloofelijk vlot geraakte ik terug op tempo en begon ik atleten die ervoor rond en voor me liepen in te halen.
Terug richting stad, stap voor stap richting finish.
Richting afspraak met m'n persoonlijke geschiedenisboek; ook dat ging door me heen.
Vrij vlot richting 3,5 uur, woehaa!!
Op km. 41 kreeg ik clubgenoot Gerrit in 't vizier; maar ik besloot niet overmoedig te worden en verstandig m'n eigen tempo aan te houden.
Even later zag ik Tim staan, heel strategsich opgesteld en dat gaf nog wat courage.
De laatste boost en nog die eindeloze laatste kilometer en 195 meter afhaspelen.
" 't Vet was van de soepe " maar 't was goeie soep ;))
Breed met de armen zwaaiend kwam ik over de meet, met een ongeloofelijk voldaan gevoel.
Nog even wachten op Gerrit die iets later finishte.
3u37' op de wedstrijdklok, minus de 3 minuten aan de start de mooie tijd van 3u34'17".
17' beter dan een jaar eerder in NYC.
Droom was om binnen de 3u30 te zitten, de ultieme kick zou geweest zijn om 30' beter te doen; maar 'k ben héél tevreden!!
Moe maar tevreden konden we naar 't hotel strompelen om een verfrissende douche te nemen.
's Avonds bouwden we 'n bescheiden feestje, stilzitten zat er voor mij niet in, dus hebben me de nachtelijke kilometers in Firenze er met plezier bijgenomen.
Mijn oprechte dank aan trainer Tim, voor de begeleiding en de organisatie, steun en toeverlaat in Firenze (en thuis); de ongeloofelijk toffe clubgenoten en last (but not least) aan Emilia.
