Helaas iets te relax naar Aalter afgezakt, alles mee behalve (koffie) m'n Garmin gps / hartslagmeter.
Dam, daar ging m'n zekerheid. Borstband dan maar terug in de bagage en puur op 't gevoel.
De eerste km. gingen vlot maar na verloop van tijd toch last van de impact op de keirhard bevroren ondergrond. Op de weiden en in karresporen was het uitkijken en opletten waar en hoe de voeten te zetten. Enkele keren voet omgeslaan, zonder erg; maar wel lichte hinder.
Even voor de 2° bevoorrading haalde Peter me in en zei hij "te snel gestart Bert", 't was duidelijk te voelen en de weg was nog lang...
Het deel na de 2° bevoorrading is mentaal meestal vrij lang, de 1° editie van deze prachtige trail mocht ik hier lange stukken wandelen ;-(.
Solo op pad en herhaling van de eerste editie: wandelen. Korte stukken en dan al huppelend terug verder. Ik gaf me over aan de pijn in de benen. Stom van het lopen ging eigenlijk best wel vlot, maar dan moest ik me sneller voortbewegen dan het strompelen nu... Helaas verbeet ik de pijn te weinig.
Na de laatste bevoorrading (waar ik vrij ruim de tijd nam om te eten en te drinken (en te grappen)) nog een zwaar stuk draaien en keren op een mtb-parcours.
Door de wijziging in het parcours was de aanloop hierheen anders en dat beviel me wel.
Uiteindelijk schoven de kilomters en referentiepunten wel vlot voor de voeten ondanks de totale onwetendheid van kilomter, tijd, hartslag, tempo,...
Het laatste stuk eerst met één medeloper gewandeld, erna met 2 en uiteindelijk met ons 3 terug aan het 'lopen' (eerder afzien, maar soit).
Eens terug op de asfaltwegen met de vaste referentiepunten (met nog 2 bruggen te gaan) kon ik me niet meer houden en liep ik 't stuk ipv. bij m'n 2 compagnons te blijven slenteren / wandelen.
Moe maar blij aan de finish na 4u48'14". Whow, 10' beter dan editie 2016 en dus een half uur beter dan de eerste editie. Mét Garmin aan dus vermoedelijk nog beter, er zit nog marge op... ;-)
Dank aan Joeri en zijn team voor de organisatie!!