ik zou 's zondags nà de marathon bloggen, maar de tijd was alweer m'n vijand...
Enfin, die zondagmorgen; 14 september goed uitgerust richting Ieper vertrokken. 's Morgens bij het dichtritsen van m'n clubpak begaf de 'tirette' het, was dit een voorteken? Zonder zorgen m'n 2e pak aangedaan, hetzelfde als in Firenze...Fiets in de auto, Emilia was fietsbegeleidster van dienst.
Iets voor 8 stonden we op de Markt van Ieper, waar weinig verraadde dat de aankomst van de marathon daar was...
De website had ik blijkbaar niet goed gelezen, het vertrek van de bussen richting start in Ramskapelle was aan 't station & niet op de Markt.
Emilia dan maar met de fiets richting station om te melden dat ik er aan kwam, zelf in looppas met 2 rugzakken richting 'de statie', van een opwarming gesproken!
De verantwoordelijk aan de bus grapte dat ik 500m. vòòr de start mocht vertrekken, maar dat zou ik pertinent weigeren.
Aan de start verliep alles rustig en ontspannen; heel tof, raar eigenlijk, een marathon zonder expo, accordeonmuziek, ...
Eén minuut stilte voor de overleden ontmijner in Libanon; er liepen enkele collega's van zijn club mee. Ondertussen een klapke met clubgenoot Kris die z'n eerste marathon voor de boeg had.
Snel nog kennismaken met blogger Koen, die startte voor zijn 10e marathon dit jaar; alstublieft...
Zijn 27e in totaal; chapeau!!!!
Vlak voor de start merkte ik Christophe op, daags voor z'n verhuis naar Japan en amper een week na z'n Jungfrau-marathon; dus samen gestart en 1 kilometer samen gelopen.
Al snel viel ik in een groepje waarvan de éminence grise het tempo aangaf, voor 3u30, mooi ritme en hartslag perfect onder controle; ik liep op m'n plaats.
Na 2 plaspauzes kon ik telkens probleemloos terug aansluiting vinden met de groep.
Vanaf km. 6 à 7 zou de wind in ons voordeel staan, maar daar was niet steeds iets van te merken.
Rond km. 12 stonden de fietsbegeleiders klaar, verse bevoorrading en melden dat alles 'OK' was.Even wringen toen we een groot peloton inhaalden, maar alles verliep sportief; ons groepje zat snel weer samen.
Na een km. of 25, toen we afsloegen naar het kanaal Ieper-Yzer en alweer een plaspauze kon ik de aansluiting met de groep niet meer waarmaken.
Op veilig gespeeld; dus op hartslag verder; het was immers nog lang en ver naar de finish; zeker in de wetenschap dat het ergste nog moest komen.
Verstand blijven gebruiken en tijdig eten & drinken; veel meer zat er niet in.
De benen wilden niet meer mee; 't was alsof ze niet meer draaiden aan de romp; enorme last aan de adductoren (lies) en af en toe een vloek...
Emilia bleef constant bij me, echt uit de wind zetten was dit niet, maar 't gaf me zekerheid.De kilometers gingen eigenlijk mentaal vlot, de man met de hamer had me alweer gemist.
Vanaf km. 34-35 zagen we de eerste onfortuinlijke lopers te voet afzien.
Even verder de kopman van het groepje, blijkbaar ook uitgewaaid, ai ai.
Op die manier kon ik er de moral nog een heel klein beetje inhouden.
Hoe meer we naar de eindstreep kwamen; hoe meer supporters; maar allemaal in een heuse begrafenissfeer, ongeloofelijk! Jammer, dat beetje extra, die ene opkikker; het bleef uit.
Enkel de seingevers die er de moed inhielden "nog een bètje, ge ziet er verre".
M'n appreciatie naar hen, die er belangeloos stonden was enorm en ik liet het hen ook merken.
Met Emilia had ik het over het gebrek aan enthousiasme bij de 'kijkers'. Haar licht ging branden waarom we ze er zo graag bijhebben op wedstrijden!!
Het wachten op aanmoedigingen bleef ook uit tot aan de Markt.Net voorbij de Menenpoort zei de laatste seingeefster " nog 1 bochtje, en dan de laatste rechte eind" waarop ik teruggrapte "jaja, maar nen eind van een kilometer zeker".
Na de finish was het wachten in de tent voor massage, maar helaas is die er niet gekomen.
De hulpdiensten hadden het te druk met het behandelen en afvoeren van enkele minder fortuinlijke lopers die te diep gegaan waren; geen propere taferelen en dus maar snel richting douche.
Snel is misschien niet het juiste woord, vastberaden is gepaster.
Schade opmeten aan de voeten; dit viel enorm mee; 1 teen bebloed, de tape lag op de juiste plaatsen!
Na 'n aperitief, eten en een Hommelbier kon ik moe naar huis.
Tevreden was ik niet echt; amper 1 minuut (19") beter dan Firenze (3u33'58 vs. 3u34'17") & met de kaap van de 3u30 zò dichtbij...
Achteraf realiseer ik me pas dat door de wind het geen evidentie was, 'k had het zelfs voorspeld dat tegenwind een serieus nadeel voor me zou worden.
's Maandags geen stramme spieren gehad, wel last in de adductoren; dit wordt werk voor 'n kraker, het zou immers voortkomen van m'n rug.
Sowieso een mooie afsluiter van het sportseizoen; ik ben al aan 't broeden op m'n sportjaaroverzicht en met de sportieve gedachten zit ik al bij de Ironman in Zürich; zeker met de Ironman in Florida in het verschiet, die staat immers vlakbij voor vele clubgenoten.
