Vorig weekend in de Ardennen:
Op amper 2u rijden van huis, met 'n volgeladen auto, stonden in 'n andere wereld;
alles is relaxer, ongerepter, enfin; genieten geblazen;-)
Na de kaas- en wijn naar bed en na het uitslapen ontbijt en "op 't gemak" de mtb in orde zetten(nogmaals dank aan Luc L. om m'n 'ros' mee te nemen, ik had onmogelijk de plaats...)
Op het menu een 2 à 3 u. mtb, lus 5 & 6; op stafkaart was al één & ander te zien van hoogtes, maar wat er ons na 'n weekje regen voor de wielen geschoven werd... afzien & genieten!
Het werd me snel duidelijk dat ik fietsritme mis, gewoon het gevoel in de benen;
hartslag viel mee (achteraf bleek dit perfect LSD), maar de inspanningen wogen.
Zodra ik met super-(iron)man-Mario(D.) aan de splitsing kwam van route 5 & 6 kozen Mario & ik voor de extra lus, en Stefan & Luc voor de 'korte baan' naar ons rendez-vous-café, café des sports in Barvaux (chef André is ongetwijfeld 'n broer van Robert Waseige).
Mario & ik kwam vrij snel in Bomal, de plaats waar ik als 'jonge gast' op kamp ging als monitor en waar Emilia en ik een koppel werden ;-)Het was wel even oriënteren toen we uit 'the middle of nowhere' plots in het centrum stonden.
Al gauw ging het verder off-road en het slechtste en avontuurlijkste kwam er aan...
op gegeven moment ging ik zo traag bergop dat ik in 'n flits op m'n Garmin kon zien dat de hartslag 164 was en de snelheid... amper... 4,3 ?! een blik later amper 4,2 ? een zucht en je ligt er...
Het gevoel in de benen was navenant, het hoofd zei doorbijten en genieten...Wat we dan ook deden, maar de krachten ebden toch langzaam weg.
Op km. 40 was het op karakter, het leek allemaal nog wel te lukken, het gevoel was niet super; noch supergoed, noch superslecht.
Het opdoemen van Barvaux-gare bracht verlossing en even later konden we Luc & Stefan vergezellen chez André (ongetwijfeld de broer van Robert Waseige!) in café des sports.
Nog maar net de fiets naast het café gezet of er kwamen 4 mtb'ers aan, zowaar 4 bekenden, waarvan 3 dorspgenoten; kom dat tegen.
Zondag stond op m'n marathonvoorbereiding 30 km. gepland, quasi onmogelijk in deze streek na de rit van 53 km. daags voordien.Toch maar vertrokken met Claudia & Luc en de eerste 40' voelden de benen verzuurd en als lood aan. Eén uur leek me voldoende, maar we zetten door.
Na pakweg 48' keerden we terug en namen op gegeven moment een iets andere weg of in het heengaan en klokten 'fris' en monter af na '
Moe maar voldaan zeg maar, blij van de geleverde prestaties & ongetwijfeld met het gevoel:
"meer moet dat niet zijn".
Tot in september?;-)
Vorige week verliep sportief van weer vrij rustig, maandagavond zwemmen met m'n "favoriete" wrikoefeningen ;-(
Woensdagmorgen was ik dankzij Florina wakker vóór de wekker & gaf het flesje ipv. te gaan dauwzemmen, 's avonds 1u20 zalig gelopen in de regen ;-).
Vrijdag werden de benen gespaard voor zaterdag, er stonden 34 km. op het loopmenu.
Door bezoek 's namiddags kwam het er niet van vroeg te vertrekken, even gedacht om niet meer te lopen (watje), maar uiteindelijk vertrokken om 19u52, 't werd dus snel laat.
De training werd perfect afgewerkt ondanks... modder.Na een dik kwartier stond ik in de Oosteeklose bossen (Heide) voor 'n zwart gat...
Voor de kick dan maar in het complete donker langs de 'gesdreve' om er na 23' vast te zitten tot aan m'n enkels in de modder... Koud aan de voeten, maar toch doorgelopen.
Na 20 km. thuis voor 'n verse bidon drinken en niet van kousen/schoenen gewisseld.
Op km. 30 begon de neus wat zeer te doen van de kou, vanaf nu dus met bandana of sjaal lopen!
M'n voeten waren niet proper na 1x douchen ;-)
leuke beelden; 't hoort erbij hé ... MBT zonder modder is als een café zonder Wasseige!
BeantwoordenVerwijderen